Ormanın Kalbindeki Sessizlik
Ay, gökyüzünde incecik bir tül gibi serilmişti. Yıldızlar, uykudan önce fısıldaşan çocuklar gibi göz kırpıyor, ormanın üzerine sakin bir ışık döküyordu. Her şey sanki yavaşlamıştı; ağaçlar nefes almayı bırakmış, rüzgâr bile sessizce kenara çekilmişti.
İşte bu huzurun ortasında, minik kalbi kıpır kıpır atan bir tavşan yaşıyordu. Adı Pofu’ydu. Pofu’nun kürkü bulut kadar yumuşak, gözleri ise iki parıltılı su damlası gibi parlıyordu.
Ama bu gece, her zamankinden farklıydı.
Çünkü Pofu, ilk kez yalnız uyuyacaktı.
Annesi sabah ona demişti:
“Sevgili Pofu, artık büyüyorsun. Bu gece kendi çukurunda, tek başına uyuyacaksın. Ama korkma, ben yakındayım ve ay ışığı seni kollayacak.”
Pofu başını öne eğmişti. “Tamam anne,” demişti sessizce ama kalbinde incecik bir hüzün vardı. Çünkü Pofu, yalnızlığı hiç sevmezdi. Sessizlik onu düşüncelerle baş başa bırakır, bu düşünceler de bazen ürkütücü olurdu.
Gün boyunca kendini oyalamaya çalıştı. Çiçekleri kokladı, bir sincabın düşürdüğü cevizi yuvasına kadar taşıdı, kuşlarla sabah şarkısı söyleyen yaprakları dinledi. Ama akşam yaklaştıkça gökyüzü morlaşmaya, kalbindeki korkular da büyümeye başladı.
Gece olduğunda, annesi onu minik çukuruna yatırdı. Pofu’nun yattığı yer yumuşacıktı, papatya yapraklarıyla döşenmişti. Ay ışığı da üstüne örtü gibi serilmişti. Ama yine de içi ürperiyordu.
Gözlerini kapattı ama birden…
Yaprakların arasından gelen minik bir ses duydu:
— “Hey… Uyuyamadın mı?”
Pofu başını kaldırdı. Gözleri kocaman açılmıştı.
Karşısında parmak kadar küçük, ışıl ışıl parlayan bir varlık duruyordu. Küçük bir ışık perisiydi bu! Gümüş kanatları ay ışığıyla dans ediyor, saçları lavanta kokuyordu.
— “Benim adım Luma,” dedi peri. “Uyuyamayanlara hikâyeler anlatırım. Senin kalbinin sesi beni buraya çağırdı.”
Pofu önce biraz çekindi. Sonra usulca sordu:
— “Benim kalbimin sesi mi?”
— “Evet,” dedi Luma. “Bir kalp yalnızlıkla çarptığında, bazen sihirli bir çağrı yayar. Ve ben o çağrıyı duyduğumda, hep gelirim. Söylesene, neden uyuyamıyorsun?”
Pofu gözlerini yere çevirdi.
— “Çünkü karanlık çok sessiz… Ve sessizlik beni korkutur. Annem yakınlarda ama yine de… Bilmiyorum. Kendimi biraz… üzgün hissediyorum.”
Luma, Pofu’nun yanına yaklaştı.
— “Biliyor musun? Sessizlik bazen kalbinle konuşma zamanıdır. Ama bu seni korkutmasın. Çünkü kalbin sana gerçek duygularını gösteriyor. Belki sen… sadece biri seni anlasın istiyorsundur.”
Pofu’nun gözleri doldu. Çünkü Luma haklıydı. Korktuğu şey karanlık değilmiş aslında; anlaşılamamakmış.
Luma minik bir yıldız tanesi çıkardı cebinden. Işıl ışıl parlayan bu tanecik, bir kalbin içindeki duyguları gösteren bir aynaymış aslında.
— “Buna ‘Empati Tozu’ deriz. Hazır mısın Pofu?”
Pofu başını salladı. “Hazırım.”
Ve o anda, sihirli şeyler olmaya başladı…
Ay Işığında Uyuyan Tavşan
Kalbin Aynası
Luma minik yıldız tanesini avucuna alıp Pofu’nun kalbinin üzerine doğru tuttu. Yıldız tanesi birdenbire parladı ve pofuduk bir sis gibi yayıldı. Pofu gözlerini kapadı, ve bir anda kendini bambaşka bir yerde buldu.
Burası ne ormandı, ne de onun çukuru…
Bu yer, kalplerin şekil aldığı bir düş ormanıydı.
Gökyüzü, mor ve altın rengi bulutlarla doluydu. Yerde göletler değil, ışık havuzları vardı. Ağaçlar yaprak yerine duygular fısıldıyordu. Sevgi ağacı “Ben seni duyuyorum” diye fısıldarken, korku çalısı “Yalnız kalmak istemiyorum” diye titriyordu.
Pofu gözlerini büyüttü. Kalbinin sesi burada gerçek olmuştu.
— “Bu… benim içim mi?” diye sordu şaşkınlıkla.
Luma, Pofu’nun yanına geldi.
— “Evet. Burası senin duygularının evi. Ama sadece seninkiler değil… Birazdan başkalarının da kalp seslerini göreceğiz.”
O anda gökyüzünden birer birer ışık kabarcıkları inmeye başladı. Her biri başka bir hayvana aitti.
İlk kabarcığın içinden minik bir kirpi çıktı. Ağlamaklı görünüyordu.
— “Kimse bana dokunmak istemiyor… Çünkü dikenlerim var,” dedi üzgünce.
Pofu yaklaştı.
— “Ama senin kalbin çok yumuşak görünüyor. Belki de kimse seni tam tanımıyor.”
Kirpinin gözleri parladı. Pofu’nun sözleri, dikenlerinin arasında bir umut çiçeği gibi belirmişti.
Sonra bir sincap geldi. Hızlı hızlı konuşuyordu:
— “Herkes benden hep enerjik olmamı bekliyor ama bazen ben de durmak, sadece susmak istiyorum.”
Pofu başını salladı.
— “Yorgun hissetmek de haklı bir duygu. Senin de dinlenmeye ihtiyacın var.”
Luma gülümsedi.
— “Görüyor musun Pofu, her kalbin bir duygusu var. Ve her duygu, anlaşılmak ister. Sen onları dinledikçe onların kalbi hafifliyor.”
Pofu biraz düşündü.
— “Ben de böyle hissediyorum aslında. Biri beni anlayınca içimdeki sıkıntı azalıyor. Sanki gece o kadar karanlık değilmiş gibi oluyor.”
Tam o anda, Pofu’nun önünde kendi kalbi belirdi: Bulut gibi yumuşak, ama ortasında minik bir gölge vardı. Luma yaklaştı:
— “Bu gölge, yalnızlık korkun. Ama bak, onun kenarlarında da ışık var: Sevgi, empati ve cesaret.”
Pofu gözlerini ovuşturdu.
— “Yani korkmak kötü bir şey değil mi?”
— “Hayır,” dedi Luma yavaşça. “Korkmak seni durdurmaz, seni düşündürür. Ama başkalarını anladıkça, kendi kalbini de çözersin. Ve işte o zaman… karanlık aydınlanır.”
O an Pofu’nun kalbi yavaş yavaş ışıkla dolmaya başladı. Gölge azaldı, sevgi büyüdü. Kalbinde hem kendine hem başkalarına yer vardı artık.
Luma yıldız tozunu tekrar eline aldı.
— “Şimdi geri dönme zamanı. Artık yalnız değilsin. Kalbinle konuşmayı öğrendin. Ve bu her şeyden daha güçlü.”
Bir ışık parıltısı… ve her şey tekrar sessizliğe büründü.
Ay Işığının Altında
Pofu gözlerini açtığında hâlâ kendi çukurundaydı. Ay ışığı üzerindeydi, yıldızlar usul usul parlıyordu. Ama bu gece farklıydı. Kalbi hafifti.
Annesinin sesini duydu:
— “İyi misin, Pofucuğum?”
Pofu gülümsedi.
— “Evet anne… Hem de çok. Kalbimle konuştum. Ve başka kalpleri de dinledim.”
Annesi şaşırdı ama gülümsedi. Çünkü Pofu’nun bakışları değişmişti. İçinde bir büyü vardı: Anlayış.
O gece Pofu huzurla uyudu. Karanlık onu korkutmadı. Çünkü artık sessizlik onun için yalnızlık değil, kalbin sesini duymak demekti.
Ve bir gün sen de gecenin sessizliğinde minik bir parıltı görürsen…
Belki de o, Luma’dır.
Belki de senin kalbini duymaya gelmiştir.
Eğer siz de çocuğunuzun empati ve duygusal zekâ geliştirmesine yardımcı olacak masallar arıyorsanız, “Ay Işığında Uyuyan Tavşan” tam size göre.
Yeni masallardan haberdar olmak için bizi takip edin ve bu hikâyeyi sevdiklerinizle paylaşmayı unutmayın!